Recensie in de Krant van West-Vlaanderen, oktober 2006.
Tekst: Joris Denoo.
De Vlaamse auteur Geert Kimpen (jarenlang in Nederland actief in theatermiddens) publiceerde De kabbalist. Of: het levensechte verhaal van Chaim Vital, de man die de geheimen van de Bijbel onthulde. De kabbala is de Joodse leer voor ingewijden. Chaim kent de 72 geheime namen van God, waardoor hij de sluitsteen kan openen waarachter zich de Ark des Verbonds bevindt. Hij gebruikt ook wiskunde en numerologie. Maar zijn geliefde moet hierdoor sterven, onrechtstreeks, door de ingreep van een derde. Een schorpioendood. Het boek gaat dus ook over de verscheurende keuze tussen ultieme liefde en ultieme wijsheid. Maar ... als wijsheid niet in het hart is ingedaald, wordt ze ijdelheid. Eigenlijk kiest het hoofdpersonage (een jong kabbalist uit de zestiende eeuw) zowel voor de liefde als voor de Ark, die staat voor Woord, voor het ultieme kabbalaboek dat hij wil schrijven. De kabbalist is een boek dat beweert de geheimen van de Bijbel en de Kaballa te ontsluieren. Het lost wel de verwachtingen in, als je tenminste niet à la Da-Vincicode gaat denken. Het is namelijk allemaal heel simpel. Je kunt op 1 been staan en de grote boodschap van Bijbel en Tora (Joodse wetsrol, de vijf boeken van Mozes) intussen in 1 zinnetje samenvatten: heb uw naaste lief (als uzelf). Toch is De kabbalist ook een boeiend boek, dat naar het einde toe heel erg concreet wordt, en dan weer 'toegepast abstract'. Dan komt het bekendste verloren voorwerp uit de geschiedenis ter sprake: de Ark des Verbonds. 'Bevrijd ons volk, Chaim. Bevrijd de wereld van het lijden en creëer een paradijs op aarde met woorden. Betekent Teba, of Ark, in onze taal immers ook niet 'het woord'? Maar ga er alleen naartoe als je hart zuiver is. En laat je dan door niets, ook niet door Francesa, tegenhouden ... ' Het boek van Geert Kimpen heeft niet eens de heisa rond de Da-Vincicode nodig om zelf goed te zijn. Het had best zonder gekund. À propos: is of was God getrouwd? Kende hij liefde? Was hij een vrouw? Ja hoor, alles een beetje van dat. Leest u maar De kabbalist. Een goed boek, heel erg vlot geschreven, en gevat in een originele structuur. Je hebt voortdurend zin om er citaten uit over te nemen. En dat is gewoonlijk een goed teken.