Pers / Press
Terug naar overzicht
TV Gids Primo
29/04/2006 - Geert Kimpen broer van Sonja, goes Kabbala
Het Belgische TV Blad Primo besteedde aandacht aan De Kabbalist door middel van een dubbelinterview met zus Sonja Kimpen, die in Vlaanderen bekend is van het tv programma "Je bent wat je eet" en de beststeller "Een leven lang slank" Meer informatie over dit boek op: www.synergie.be
Tekst: Paul Wijnbergen
Fotografie: Christelle Verstraete
Gepubliceerd op 29 april 2006 in TV Gids Primo, België. 
Geert Kimpen (40) heeft net zijn eerste boek uit: 'De Kabbalist'. Een roman over de ambitieuze zestiende-eeuwse kabbalastudent Chaim Vital die alle geheimen van de bijbel onthulde. De levensechte geschiedenis van een jongeman die moest kiezen tussen ultieme wijsheid en ultieme liefde. Een ambitieus boek ook. "Ik neem aan dat het nog eens verfilmd wordt", oppert Geert. "Met Madonna in de hoofdrol." Zijn 'televisiezus' Sonja (46) voert al een hele tijd de non-fictie bestsellers aan met 'Een leven lang slank zonder dieet' en werkt aan een tweede boek 'Gezond eten, gemakkelijker dan je denkt'. Broer en zus Kimpen over hun gemeenschappelijke passie - schrijven en researchen. Over Madonna, afscheid, vreetbuien, goeroes, de liefde en Zonneke.
'Soms beslist de kosmos voor je', zei Sonja in haar afscheidsrede op de begrafenis van de Sint-Truidense politieagent Dirk Balthazar die zij coachte in het VTM-programma 'Je bent wat je eet'. Net nu hij weer vitaal en enthousiast in het leven stond, werd hij geveld door een bacteriële infectie aan de hartkleppen en een hersenbloeding. Dirk was hartpatiënt en overleed op 3 april, 41 jaar jong. Hij was gedreven met zijn lichaam aan de slag. Hij was in vijf maanden 25 kilo kwijt en nog eens 25 kilo's moesten er af.
"Er is geen verband tussen mijn gezondheidsplan en het overlijden van Dirk", is Sonja de critici voor. "Het enige wat ik wil, is mensen opnieuw zin in het leven geven. Mijn eerste vraag is altijd: waar wil je van genieten? Het was zijn grootste droom om met zijn kinderen naar een pretpark te kunnen en weer te kunnen skiën. Dat kon hij niet omdat hij alsmaar op de zetel lag. Hij had de fut niet meer om met zijn kinderen te spelen. Het enige wat ik gedaan heb, is zijn verlangen gevoed. En hij besloot zijn gedrag aan te passen."
"Ik begin bij coaching nooit over 'eten'. Nooit. Ik werk in eerste instantie op de geest. Als je via de geest niet eerst dat verlangen creëert om meer kwaliteit in je leven te krijgen, bereik je niks. Ik bedoel: we leven al vijftig jaar in een dieetcultuur. En toch heerst er een pandemie van overgewicht en depressiviteit en zelfmoorden."
Je beschrijft in je afscheidsrede hoe de man de afgelopen maanden energieker en enthousiaster werd en veel meer voor zijn dochters Delphine en Justine en zijn vrouw Catherine en zijn omgeving kon betekenen.
Sonja: Ik ben blij dat ik op het afscheid van Dirk kon zijn en een woordje kon doen in de kerk. Het is een geweldig mooi gezin. Ik onthoud vooral de mooie momenten. En ik hoop dat ook wij naar de wereld kunnen kijken zoals Dirk dat de laatste maanden gedaan heeft.
Geert: Dirk wilde zijn kinderen een vader geven die vitaal was, waar ze meer aan hadden. Zijn kinderen spiegelden zich ook aan hem en stimuleerden hem in zijn levenslust. Omdat hij zich vitaler voelde, maakte hij ook zijn omgeving, de wereld een stukje mooier.
Sonja: Alles is relatief en vergankelijk en daarom is dankbaarheid voor elke dag zo belangrijk. Dat is ook het enige waar je als nabestaande mee verder kan. Je ervaart maar verlies omdat er ook ooit plezier is geweest. Daarom laat ons niet teveel momenten vergallen. Doen we teveel in ons leven. Het klinkt pathetisch, maar elke nieuwe dag is een klein wonder. Alleen moet je het willen zièn... (Zonneke, het driejarige dochtertje van Geert en zijn Nederlandse vrouw Christine Pannebakker, meldt zich aan tafel en zorgt meteen voor een sprankel magie. Zij mag van tante Sonja best paaseitjes eten)
Geert: Sterker: Zonneke wordt ontzettend verwend door tante Sonja. Een kind mag best genieten van dat soort momenten vindt ze, als je op andere momenten dan weer wél bewuster met je voeding omgaat. En zelfs die keuze dringt Sonja niet op.
Sonja: Op een feest is alles toegelaten. Dat onderwijs ik ook in mijn cursussen. Zonneke mag van mij zelfs chocolademelk. Ik ben geen wereldvreemde tante hé. Stel je voor dat we dàt niet toelaten: dan raakt dat kind nog eens getraumatiseerd door chocolademelk. Ik geloof in haar wijsheid. Zij proeft nu al dat teveel zoet niet lekker is.
Je coacht Zonneke niet?
Sonja: Op een feest niet, hoewel ik reken erop dat ze mijn zonen, mijn man en mezelf nabootst. Dat werkt veel beter dan de les spellen. Ik loop ook niet constant te zeuren tegen mijn zoons: je mag dit niet of je mag dat niet. Ik geef gewoon het voorbeeld, en hoop dat ze dan zelf hun verstand gebruiken. Ze zijn nu toch te oud, de invloed van vrienden is sterker dan dat van hun moeder. Je kunt kinderen stimuleren tot een jaar of twaalf. Mijn kans is verkeken.
Geert: (glimlacht) Ik heb dus nog negen jaar voor de boeg.
Sonja: Ik was heel bang dat mijn zoons zich van me af zouden zetten. Maar ik vind het ongelooflijk zoals ik ze nu tegen hun vrienden bezig hoor... Ik hoor precies mijzelf! (lacht)
Geert, je dochter heet dus Zonneke?
Geert: Dat is echt haar naam. Het klinkt ook goed: Zonneke Kimpen.
Beseft Zonneke al dat zij zo heet?
Geert: Ik denk het wel. Het is een heel open kind, zij straalt overal, zelfs in de supermarkt, zij stapt op iedereen toe, het liefst zelfs naar chagrijnige mensen en stelt zich dan voor: "Ik ben Zonneke, en wie ben jij?" De meeste mensen zijn gewoon met hun ding bezig, terecht, maar zij weet er op een of andere manier doorheen te dringen. Zelfs de meest drukke, chagrijnige man smelt en weet zij te verleiden tot een "Ik ben Jan." Zij heeft blijkbaar een missie.
Sonja: Heel opvallend. Daarnet in de kliniek op de gang: iedereen spreekt dat kind aan hé. Zij heeft iets... magisch.
Geert, je debuutroman 'De Kabbalist' kwam naar verluidt op zeer on-toevallige wijze tot stand.
Geert: Ja en nee. Ik had voor mezelf een levensplan uitgestippeld. Tussen mijn twintigste en dertigste zou ik acteren, tussen dertig en veertig regisseren, en vanaf mijn veertigste wilde ik schrijven. Twee jaar geleden, op mijn 38ste, dacht ik van: hoog tijd om te beginnen. Een probleem: waar moest ik in godsnaam een boek over schrijven? Omdat ik in gezelschap graag en veel discussieer over god en aanverwante onderwerpen en al een tijdje zoek naar antwoorden op de grote levensvragen, opperde mijn vrouw Christine: waarom schrijf je dààr geen boek over? En meteen kwam de kabbala op mijn weg. Als een soort richtingaanwijzer. Want een dag nadat ik besloten had een boek te schrijven ontving ik een mailtje van een Russische professor uit Amsterdam. Hij doceert de kabbala, de mystieke kant van het jodendom, wekelijks aan een klein groepje mensen en nodigde in dat mailtje mensen uit om kabbala-lessen te volgen. Kwam helemaal uit de lucht vallen.
Sonja: Er bestààt geen toeval hé.
Geert: Ik besloot me als leerling aan te melden. Ik was de enige niet-jood. De rabbi doceerde met urenlange monologen, ik viel tijdens zijn lessen bijna in slaap, maar thuis explodeerde mijn hoofd en moest ik alles kwijt aan Christine en kon ik er uren over praten. Na een half jaartje liet de rabbi zich in de klas ontvallen dat iemand in de klas het raadselachtige levensverhaal van de zestiende eeuwse kabbalastudent Chaim Vital zou kunnen schrijven, want zelf kon de rabbi het niet. (Chaim Vital was een leerling van de grote kabbalist Itschak Luria bijgenaamd de Ari, de Leeuw. Hij vroeg Chaim om zijn ideeën en filosofie op papier te zetten en de geheime leer voor het eerst in drieduizend jaar voor iedereen toegankelijk te maken, pw) Toen ik de rabbi vroeg of hij mij bedoelde, glimlachte hij slechts mysterieus. Die avond kreeg ik opnieuw een emailtje van de professor, met aantekeningen over Chaim Vital. En ik was verkocht.
Sonja: En nogal drastisch want je gaf alles op en je trok naar Israël, Egypte, Turkije en Amerika om je te informeren. Geert is een gedreven, passionele perfectionist. (lacht)
Je hebt je gezin bij je zoektocht naar God betrokken?
Geert: (knikt) We zijn met het gezin op zoek gegaan. Mijn vrouw schrijft ook over dit soort onderwerpen, dus zij had niet iets van: wat krijgt hij ineens? Het ligt in het verlengde van ons leven. Als we op vakantie gaan, zoeken we ook altijd wel mystieke plaatsen op. Dan liggen we net zo goed in Egypte in een luxehotel aan het zwembad maar zijn we ook de eersten om de Mozesberg waar Mozes de Tien geboden van God ontving 's nachts te beklimmen voor een onvergetelijke zonsopgang.
Sonja: Terwijl een normaal mens gewoon het foldertje leest. (lacht)
Geert: En Zonneke klimt die 800 trappen mee.
Sonja: Ik zoek de Dalai Lama wel op in het Sportpaleis. Straks, op 5 juni.
Je deed voor je boek onder meer research in Tsfat, een bergdorpje in het noorden van Galilea, in Palestina, in de zestiende eeuw het wereldcentrum van het jodendom en de kabbala.
Geert: En het is opnieuw een belangrijk centrum. Madonna heeft er net een huis gekocht, vlakbij de heuvel waar Tsfat ligt. Ik heb met haar trouwens de chanouka gevierd, dat is een joods feest rond kerst. Het feest duurt acht dagen en die week focus je je op je nieuwe doelstellingen en wensen en verlangens voor het nieuwe jaar zeg maar. Dat feest werd gevierd in het kabbala-centrum in Londen dat door Madonna wordt ondersteund en zij was er ook met haar man Guy Ritchie en de kinderen.
Nog enig contact gehad?
Geert: We zaten in een ruimte zo groot als een grote huiskamer, mannen en vrouwen zitten gescheiden tegenover elkaar. Madonna zat een meter of drie van me vandaan. De viering is zo intens dat het niet bij me opkwam om een handtekening te vragen. (glimlacht) Ik heb haar nà de viering wel mijn boek gegeven. De Engelse vertaling. Zij drukte het boek tegen haar borsten. Daar was ik heel erg trots op. Mijn boek tussen zulke beroemde borsten! Ik verwacht vroeg of laat dus wel een telefoontje.
Een telefoontje zelfs!
Geert: Dat weet ik bijna zeker ja. Volgens mij komt er een film van het boek waarin zij een belangrijke rol gaat spelen. Of de soundtrack zingt. (glimlacht)
Een voorgevoel?
Geert: Nee, een doelstelling. (glimlacht) Dromen zijn doelstellingen met een deadline.
Je was dus met je gezin enkele weken in Tsfat.
Geert: Een van de plaatsen die we bezochten was de Mikveh, het rituele bad, een waterput met ijskoud bronwater uit de bergen waar de Ari dagelijks naartoe kwam. Nu nog nemen joodse mannen er elke dag een bad. De waterput ligt midden op een begraafplaats. Lijkt onvoorstelbaar natuurlijk, dat je je poedelnaakt onderdompelt in ijskoud water op een begraafplaats. Het bad zuivert je lichaam en je geest. Het is zo'n intens moment, je voelt je echt tarzan na dat bad. Geweldig.
Verbaast je broer je, Sonja?
Sonja: Niet echt. Geert was altijd al creatief, een zoeker, op het ergerlijke af. Ik bedoel dat positief. Mijn kinderen dragen nonkel Geert op handen omdat hij het altijd vanuit een andere hoek bekijkt. We roesten snel vast in gewoonten en patronen. Maar hij niet. We discussiëren op elk familiefeest ook tot en met.
Geert: Het is geen moment stil op familiefeesten.
Voor je ging reizen had je al een eerste versie van het boek klaar. Bij terugkomst bleek het ondertussen uitgeven door je... kabbalaleraar, je inspirator, die een eigen uitgeverijtje heeft en zijn naam als auteur vermeldde.
Geert: En bewijs dan maar eens dat jij het geschreven hebt. Hij legde het uit als een spirituele les: een kabbalist 'geeft' zonder iets terug te verlangen, ik was slechts de hand waarmee hij het boek had geschreven. Ik begon te twijfelen: ik had het boek toch niet uit egoïstische motieven geschreven?
Je besloot een kort geding aan te spannen.
Geert: Twee uur voor het zou plaatsvinden, belde mijn leraar plots: hij was tot het inzicht gekomen dat het toch niet zijn boek was en had alle exemplaren laten vernietigen. Ik ben die man ondanks alles bijzonder dankbaar. Dit is het grootste geschenk dat me overkomen is: die diefstal. Het heeft mij de kracht gegeven om achter mijn schrijverschap te gaan staan. Hij heeft me een power gegeven. In die zin is het een zegening geweest.
Sonja: Een jaar geleden praatte je wel anders!
Wat een desillusie toch: die gewijde kabbalisten zijn ook maar mensen met hun kleine kantjes.
Geert: Geen desillusie, want de kabbala gààt daar net over: een leraar leert wat hij zelf te leren heeft. De lessen die een leraar aan zijn leerlingen geeft, zijn vaak juist datgene wat hij zelf moet leren. Dus ik vind het logisch dat ook mijn leraar een ego van hier tot Tokio te overwinnen heeft. Ik ga ook niet egoloos door het leven. Mijn naam staat ook in koeien van letters op de kaft. Dit heeft de schoonheid van de boodschap van de kabbala niet verbleekt. Integendeel. De boodschap werd een levensles.
Sonja: Het heeft nog meer met luiheid dan met ego te maken denk ik. Jij gaat een hele weg, en anderen pakken met jouw inspanningen uit. Toneelstukken van Geert zijn schaamteloos geplagieerd, ik maak zelf mee dat andere fitnesscentra zich erop beroepen dat zij mijn systeem van mental coaching toepassen. Soms zeggen we wel eens schertsend tegen mekaar: ach, als de boodschap maar de wereld in gaat.
Jullie inspireren mensen, voelen jullie je een soort goeroe's?
Sonja: Als je iets leert, moet je bijna pervers zijn om het niet te willen delen. Daarom schrijf ik. Mensen denken dan: Sonja maakt mij wel gezonder. Onzin. Ik kan niks. Alle kracht zit in jezelf. Ik kan je er wel aan herinneren dat je je lichaam beter moet gebruiken. Maar je moet het wel zelf doen, zelf je verantwoordelijkheid nemen.
Geert: En ook voor Sonja geldt: de leraar leert wat hij zelf te leren heeft. Wie kan er leerzamere dingen over een gezond lichaam vertellen dan iemand die ooit zelf ongezond leefde? (lacht)
Sonja: Voor 1 meter 50 én turnleerkracht is 70 kg écht geen fraai beeld. (lacht)
Geert: Ik heb één foto van Sonja die ik voor héél veel geld aan de Vlaamse pers zou kunnen verkopen. Met die foto kan ik haar altijd chanteren. (lacht)
Sonja: Ik krijg elke maand nog wel mijn eetaanvalletje. Vlak voor mijn maandstonden. Dus als ik vanalles door elkaar begin te eten en meer zin krijg in zoet weet ik: ik krijg m'n regels. Da's toch een mooi biologisch signaal? En moet ik dan een karakterstrijd voeren? Je karakter is nooit sterker dan je bloed.
Niet dat ik dan zondig. Dat woord gebruik ik niet meer en gooit een last van mijn schouders. Er bestaat geen zondige voeding. Je moet gewoon je verstand gebruiken. Als je een gezondheidsbesef hebt, kies je vanzelf voor minder uitspattingen.
Geert: Het lichaam is gewoon een voertuig. Als je je lichaam onderhoudt, en vitaal blijft, helpt je lichaam je bij die dingen waar het echt om gaat. In die zin is je lichaam meer een middel dan een doel. Het gaat er niet om om een fantastisch lichaam te hebben. Het gaat erom dat je lichaam je ondersteunt bij de realisatie van je dromen.
Sonja: Ik zou het niet mooier kunnen zeggen.
Volgens cynici slaan jullie allebei een slaatje uit de wellnessrage en de kabbalahype.
Sonja: Ik zou zeggen dat wij meegaan met het leven. Je kunt toch niet blind zijn voor wat er leeft?
Geert: De kabbala is drieduizend jaar oud. Iets wat drieduizend jaar oud is kun je moeilijk een hype noemen lijkt me.
Sonja: Ik las op mijn vijftiende al Descartes en Bertrand Russell. Ik wilde weten of God nu bestaat of niet en waarom ik geen christen ben.
Geert: Zij las dat soort boeken in het klooster van tante nonneke.
Sonja: (legt uit) We hebben een dierbare tante die in het klooster gezeten heeft.
Geert: En bij wie we op vakantie gingen, slapen in een kloostercel bij de nonnekes!
Sonja: En die me bevoorraadde met gehamsterd voedsel uit de kloosterkeuken toen ik in Leuven op kot zat.
Geert: Wat ook een kiem heeft gezaaid: we hadden in de familie een dokter, dokter Keersmaeckers, voor ons vader was dat zeker een soort goeroe. Je moest bij hem in de wachtkamer een nummertje trekken, zoals bij de beenhouwer. Want er zat soms wel 200 man. En elke drie minuten liep er een patiënt high naar buiten. Hij schreef elke patiënt de zelfhulpboeken van Wayne Dyer voor. 'Niet morgen maar nu'...
Sonja: (somt op) 'Geen zee te hoog'. 'Het heft in eigen handen'. 'De kracht van verandering'...
Geert: En hij schreef ook voor dat ze die boeken bij ons in de boekenwinkel moesten kopen. Dus wij deden ook goede zaken. (glimlacht)
Sonja: Elk nieuw boek van Dyer kocht ons vader in vijfvoud: een exemplaar voor hem, een voor mama en een voor elk van de drie kinderen. Als je als kind met dergelijke boeken wordt grootgebracht, boeken over hoe je je innerlijke kracht moet proberen te ontwikkelen... Ik denk dat dat een heel mooi geschenk is dat wij hebben meegekregen. Ons vader stamt uit een moeilijk verleden. Hij heeft veel armoede gekend thuis wat hij nu ook in een boek heeft beschreven.
Geert: Ons vader schrijft nu dus ook. Hij was de zoon van een mijnwerker die niet kon schrijven. En nu heb je twee generaties verder al vier schrijvers in de familie. Dat zegt veel vind ik. Hij was voorbestemd om ook in de mijn terecht te komen. Hij heeft zijn dromen niettemin waargemaakt, hij wilde een eigen boekenwinkel en schrijver worden en nu op zijn 75ste schrijft hij dat boek. Kun je een beter voorbeeld hebben dat het nooit te laat is om je dromen waar te maken. Petje af toch? Niels, de oudste van Sonja, is gepassioneerd door voetbal in een familie die niks met voetbal heeft. Toch jaagt hij zijn droom na. Knap toch?
Tien jaar geleden hoefde het leven even niet meer voor je, Geert. Je leefde drie dagen op 25 gulden, je hunkerde naar liefde, je zag geen uitweg meer, je wilde je polsen oversnijden, je trok een plastic zak over je hoofd. Hoe heb jij die depri-periode van je broer ervaren, Sonja?
Sonja: Die zwartgalligheid? Achteraf werd pas duidelijk hoe diep het zat.
Geert: Ik woonde ver weg in Amsterdam toen. Ik liep er ook niet mee te koop op familiefeesten. Ik schaam me er niet voor. Het heeft me des te dankbaarder gemaakt voor het leven dat ik nu heb. Ik ben erg gedreven in wat ik doe. Ik heb altijd ontzettend grote dromen en doelstellingen en verwachtingen en als het niet loopt zoals je wil... Ik was niet sterk genoeg om met mijn teleurstellingen te dealen. Ik heb weerstand moeten leren opbouwen. Amsterdam is daar de ideale school voor. Nu weet ik: het gaat er niet om hoe vaak je valt, maar om hoe vaak je weer opstaat.
En liefde hé... Liefde is zo wezenlijk om gelukkig te zijn. Dank zij Christine heb ik de waarde van echte liefde ontdekt. Je kunt je als man lelijk verbranden aan spannende, lichamelijk liefde, je kunt verslaafd raken aan een meisje, een meisje dat alle energie uit je wegzuigt en jij dan ook uit haar natuurlijk. Daar tegenover staat echte liefde die ook heel lichamelijk is maar zoveel meer is. Echte zielsverwanten voeden elkaar. En 1 en 1 is dan 3.
Hoe inspirerend is jullie partner voor jullie?
Geert: We hebben allebei de perfecte partner gevonden.
Sonja: Soms moet je in het leven beslissen dat iets perfect is Ik kan me mijn hele leven blijven afvragen: ik ben nu al dertig jaar bij Marc, maar is hij het wel? Dan word je gek. Op den duur moet je knopen doorhakken. Rond nieuwjaar maak ik niettemin altijd een lijstje met twintig redenen waarom ik mijn relatie nog een jaartje verleng. (lacht) En het leuke is: ik vind altijd maar méér redenen.
Geert: In mijn geval was het ook niet zo moeilijk om me aangetrokken te voelen tot Christine. Zij is absoluut een prachtige vrouw. Maar het was meer... Het gesprek gaat nog elke dag door, we inspireren elkaar, we maken het beste in elkaar wakker.
Marc: (intervenieert) Sonja en ik zoeken wel meer dan eens per jaar naar 'waaroms' waarom we eigenlijk samen zijn! Gisteren nog...
Sonja: Dat gaat heel speels: we hebben gisteren afgesproken om elkaar elke dag minstens een reden te noemen waarom we mekaar nog graag zien.
'De Kabbalist' door Geert Kimpen, WPG Uitgevers, 16.95 euro. De roman wordt door de uitgever ergens tussen de 'Da Vinci Code' van Dan Brown en 'De Alchemist' van Paolo Coelho gesitueerd.
