Mijn wens

Beste Geert Kimpen,

Ergens rond 15 augustus kocht ik je boek "van wens naar werkelijkheid". Toen ik het begin wat doornam stuitte ik al meteen op problemen. Ik kon maar geen wens bedenken ook al loop ik de laatste tijd met een onvoldaan gevoel rond en overtuig ik mezelf er telkens weer van dat mijn wensen toch onhaalbaar zijn. Heb het boek dus opzij gelegd. Maandag 24 augustus, totaal onverwacht als een donderslag bij heldere hemel, overleed onze dochter. Een ongeval rukte haar op 27-jarige leeftijd weg uit ons leven. Na een irreële rit naar het ziekenhuis en gesprek met de artsen (we wisten nog niet dat ze al was gestorven)stond ik dan aan haar sterfbed. Haar lichaam leefde nog kunstmatig omdat het haar wens was haar organen te doneren maar ze was al verscheidene uren hersendood. Ik wil hier niet beschrijven hoe verschrikkelijk het was, hoe mijn hart bloedde toen ik naar mijn verminkte kind keek. Wat ik wil trachten te beschrijven is wat er in mij gebeurde naast dat lijden. Door de enorme grote schok die ik te incasseren kreeg gebeurde er iets in mijn bewustzijn. Terwijl ik in totale verbijstering naast haar stond zag ik plots heel helder en duidelijk welk gedrag ik als een ballasr in mijn leven meesleep. Ik zag ook plots heel helder wat essentieel is, wat echt belangrijk is. Ik werd een enorme ruimte in mezelf gewaar en voelde me voor het eerst in mijn leven compleet vrij van elke angst. Zag wat me te doen staat als wens/levensmissie, want dat viel ook samen. Ik heb haar daar beloofd dat ik het juiste zal doen.
Die week met de stress van het voorbereiden van de begrafenis erbij, heb ik op vrije uren je boek gelezen, zonder de opdrachten uit te voeren, daarvoor ontbrak me de kracht. Ik heb heel veel hoop en steun gevonden in je boek.
Op de vooravond van de begrafenis las ik het stukje over lijden. Ik heb daar zoveel kracht uit geput dat ik me helemaal bezield voelde en vanuit die kracht reeds de eerste stap kon zetten in mijn missie. In de slotrede van de begrafenis heb ik zelf gesproken en de mensen mijn wens meegedeeld. Ik heb de mensen opgeroepen om ter nagedachtenis van Nathalie te gaan naar de essentie van ket leven. Ik heb hen gevraagd om dat wat echt belangrijk is in het leven te doen. De verbinding te maken met elke medemens die je levenspad kruist in zorgzaamheid en liefdevolheid. Dit te doen ter nagedachtenis van Nathalie, maar ook vooral voor zichzelf want als je dat doet dan ervaar je hoe je hart zich opent en volstroomt met warmte en liefde. Dan ervaar je hoe als je onbegrensd geeft, je je grenzen overstijgt en je hele wezen wordt vervuld, de leegte voorbij.
Dat was zo ongeveer mijn boodschap en ook de verwoording van mijn wens en levensmissie. Ik wil die wens niet enkel uitdragen via woorden maar ook via daden. Ook dat lukte wonderwel die dag, mijn ex waar ik al sinds jaren een felle afkeer bij voel, kon ik probleemloos en echt welgemeend vanuit mijn hart zeggen dat ik blij was dat hij erbij was, mijn hand op zijn schouder leggen en zeggen dat we allemaal van hem houden. Ik moest daar geen enkele inspanning voor doen, het stroomde gewoon.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel veel verdriet. Maar ik kan dit wel aanvaarden als een deel van de rest van mijn leven en voel me ook ergens dankbaar omdat haar dood ook iets heel bijzonders heeft teweeggebracht.
Beste Geert, inmiddels ben ik ook "De kabbalist" aan het lezen. Ik vind heel veel steun in je boek, het lijkt wel dat je boeken juist op het nodige moment in mijn leven zijn gekomen.
Hoe mijn wens/levenstaak zich verder zal ontwikkelen en tot uitvoering zal komen weet ik nog niet, maar ik vertrouw erop dat er zich wegen zullen voordoen.
Mijn verhaal mag ook in het wensenboek, misschien heeft het enige betekenis voor anderen. Kan jij het erin kopieren, ik weet niet hoe dat moet en voel me nu plots te moe om de hele mail nog eens over te schrijven.
Lieve groeten

caroline