Mijn wens

Aan het eind van dit bewogen jaar,
dat schudde ons hevig door elkaar.
Voor menigeen een bittere pil,
vraagt zich af wat het zeggen wil.


Is er dan echt een oorzaak voor ?
klinkt het heel zachtjes in mijn oor.
Probeer te leren van de natuur,
daar gaat ‘t intuïtief en puur.


Niets gebeurd daar zonder reden,
het leeft enkel in het heden.
Neemt alles aan zoals het komt,
zo bloeit het op, zo is ’t verstomd.


Als dan de taken zijn volbracht,
is er verandering die wacht.
Een nieuwe functie dient zich aan,
die wordt dan moeiteloos gedaan.


Deze cyclus gaat zo eeuwig voort,
al dansend op het slappe koord.
Maar altijd perfect in balans,
en in een ritmische cadans.


Blijkbaar lukt ons dat nu nog niet,
zijn zo onbuigzaam als graniet.
Kost ons moeite dit te leren,
zowel dames maar ook heren.


Houden vast aan het bekende,
bang voor weer een nieuwe wende.
Want wat wij toen hebben geleerd,
is toch nimmer ooit echt verkeerd ?


Waarvoor zijn wij eigenlijk bang,
en duurt het voort al eeuwenlang ?
Er is een hele tijd geweest,
dat we waren; echt onbevreesd.


Wat is er onderwijl gebeurd,
dat heel de mensheid nu zo treurt ?
Kan wellicht de overgang zijn,
ook al begon die toen heel klein.


Gaan handelen vanuit verstand,
gevoel zetten we aan de kant.
Voor vermeend sneller rendement,
iets wat reuze makkelijk went.


Voor de fortuinlijke een must,
de anderen in slaap gesust.
Totdat zij ook gaan ontwaken,
en dan verontwaardigt raken.


Er ontstaat een groeiende strijd,
we raken elkaar steeds meer kwijt.
Voelt gewoon bij niemand meer goed,
dit is nu echt hoe het niet moet.


Wanneer zien wij dan misschien in,
heeft dit alles werkelijk zin ?
Nu zit de mens strak gevangen,
in een onhoudbaar verlangen.


Wij allen willen graag terug,
naar het normale liefst heel vlug.
Maar nu eerst een tijd van voelen,
wat we daarmee echt bedoelen.


Stilte doet ons bewust zwijgen,
om veel antwoorden te krijgen.
Bij de oorsprong van ons bestaan,
is alles als vanzelf gegaan.


Bijna iedereen van ons weet,
dat dit kortweg een wonder heet.
Iets waarop je mag vertrouwen,
zodat het zich kan ontvouwen.


Met ons brein niet te begrijpen,
toch zal de vrucht gewoon rijpen.
Het gaat niet altijd leuk of fijn,
vaak ook met twijfels en zelfs pijn.


Dus met veel emoties gepaard,
is dat het allemaal wel waard ?
Na een geboorte klinkt meteen,
Ja echt want wij zijn samen één !


Voelen ons compleet verbonden,
en de Bron terug gevonden.
Eén met alles wat er bestaat,
bewustzijns verruiming ontstaat.


Wellicht een utopische wens,
mag dit gebeuren met elk mens.
Wie dan bij oprecht nieuw inzicht,
telkens weer meer wordt verlicht.


Al blijkt nabijheid plots het verst,
toch voor jou een zalige kerst.
En ook een voorspoedig nieuwjaar,
rechtstreeks uit het hart, dit gebaar


Broekie