Mijn wens

Ik wens mij een thuis waar ik welkom ben en mezelf mag zijn. Door eigen fouten nu op een punt aangekomen dat ik dit pand ga verlaten. Dit pand een krot eigenlijk, heeft achterstallig onderhoud en stook als het ware met open ramen. En de huur wordt maar verhoogd. En ja ik loop een stukje achter met betalen dat klopt. Heb ik gedaan om hem eens te dwingen wat te doen aan dit probleem. Hier heb ik dus een steek laten vallen. Ik weet waardoor het is gekomen zover had ik intussen wel gekeken. Doch om alles in het reine te brengen en misschien eens met een schone lij te beginnen, wel dat redt ik gewoon niet zonder hulp. Hulp, ik heb het nodig, doch moet bijna overal voor betalen en heb dat geld gewoon nu niet. Het is niet dramatisch wat ik betalen moet. Doch hier nog langer te blijven en vet te betalen voor een krot zal mij nog verder doen zinken dan ik nu al doe. Als ik mijn leven terug zie dan kan je resulteren dat geluk niet zo vaak om mijn paadje is gekomen. Steeds tegen die muur van incest en weglopen aanrennen, wanneer het weer dreigt fout te gaan. Weer weglopen, pffff, wil een normaal mens zijn. Ik wil ik kunnen zijn. Die man zonder schulden en nu eens dat verdriet van al die tijd eens eruit kan gaan gooien. In de natuur zijn met mijzelf. Werk hard en klaag niet, doch het eens ervaren van liefde lijkt mij zo fijn. Een thuis te vinden waar ik, ik kan zijn. En dan te kunnen zeggen we hebben het fijn bij je, ik hou van je.
Dat iemand eens opstaat en zegt je hoort daar niet thuis, je hebt genoeg geleden, je mag nou gaan helen.
Dat is mijn wens.