Boeken
Tantrische bonbons
Een tantrische ervaring in 2000.
Door Geert Kimpen (vroeger reeds gepubliceerd in de Koörddanser)
Op mijn zeventiende presenteerde ik wekelijks voor de lokale Antwerpse radio "Express" een theaterprogramma. Het was een perfecte manier al die acteurs en regisseurs die ik mateloos bewonderde een uur lang ongegeneerd het hemd van het lijf vragen. Soms ontstond er tijdens zo'n uitzending een vonk. Toen de actrice Frieda Pittoors te gast was, ging een wereld voor mij open. Zij kwam vertellen over de mystieke non Hadewych waarover ze een solovoorstelling had gemaakt. Die Hadewych bleek de non van mijn dromen te zijn. Een leven lang had ze gesnakt naar de ultieme eenwording; het versmelten met God. Haar pijnlijke weg had ze beschreven in tal van niets aan de verbeelding overlatende gedichten en brieven aan haar medezusters. Schrijfsels waarbij Xaviera Hollander vergeleken een echte non was.
In haar voorstelling wist Frieda Pittoors dit alles verterende verlangen, dat nooit echt ingelost werd, adembenemend vorm te geven. De damp sloeg van de bühne de zaal in en ik was er ondersteboven van dat een puur religieus verlangen zo'n sexuele geladenheid in zich verborg. Hadewych werd mijn idool. Ik verslond haar strofische gedichten. Ik wijdde een scriptie aan haar. Het verlangen naar, in plaats van de vervulling ervan werd mijn hoogste streven. Ik wilde in haar voetsporen de acht stappen naar eenwording leren kennen en in mijn wildste visioenen zag ik me zelf als hogepriester in een mystiek orgasme verenigd met het ultieme goddelijke...
De Kuisheidsgordel
De workshop "Tantra en Verlangen" van het Tantra Centrum Rotterdam riep al deze warme en verwarde dromen uit een te lang geleden puberteit weer wakker. Mijn bloedmooie vrouw en ik maakten ons een week lang zenuwachtig over wat we zouden kunnen verwachten. Was het wel verstandig om ons zesjarig samenzijn in Djoj te vieren? Was succes niet meer gegarandeerd met een dagje sauna en een romantisch etentje? Wat moesten we aan met alle verlangens van onze mededeelnemers terwijl we toch net het verlangen naar elkaar wilden vieren?
Maar opeens wat het zaterdag en vonden we onszelf verlangend dansend terug in de gelig verlichtte zolderruimte tezamen met een twaalftal andere mannen en vrouwen. Terwijl ik een houterige paringsdans maak rond een, de ogen sereen gesloten houdende, vrouw, zie ik uit mijn ooghoeken hoe mijn geliefde als een Tantrische godin danst met een al te enthousiaste heer. "Zo zijn we niet getrouwd!", wil ik roepen maar onze gezellige Rotterdamse cursusleidster Hella Voordendag nodigt ons al uit om in een cirkel te komen zitten, rond een fleurig lenteboeket.
Ze leidt ons door een meditatie waarin we ons eerst richten op alles waar we vandaag tegenop zien. Nou, dat is niet moeilijk. Geen vreemde handen aan het onbezoedelde lijf van mijn sprookjesprinses en geen vreemde vrouwen die mij aanranden. Deze gevoelens moeten we symboliseren in onze linkerhand. Het beeld van een roestige sleutel, die in vervlogen tijden op een kuisheidsgordel paste, doemt meteen in me op. Dan richten we ons op alles wat we wel verlangen voor vandaag en symboliseren dat in onze rechterhand. Een helrood Walt Disney achtig hart klopt in mijn handen. En ik verlang naar een dag vol intimiteit met de vrouw die me al zes jaar lang gelukkig maakt en zin en richting aan mijn bestaan geeft. Vervolgens brengen we beide handen naar elkaar toe en laten daar een nieuw symbool geboren worden. Tot mijn verrassing verschijnt er een piepklein, knalroze baby'tje. Misschien zijn we de laatste tijd iets te veel op kraamvisite geweest want een ware geboortegolf heeft zich voltrokken in onze vriendenkring. En elke geboorte roept de existentiële vraag op; wanneer zijn wij er klaar voor om ons leven te delen en verantwoordelijkheid te dragen voor een nieuwe aardbewoner.
Voorlopig zijn we echter nog lekker met onszelf en elkaar bezig in Djoj en lopen handenschuddend door de ruimte en spreken ons verlangen naar onze mededeelnemers uit. "Hai, ik ben Geert, en mijn verlangen is om vandaag een intieme dag te beleven met mijn partner." Een oudere vrouw fronst haar wenkbrauwen en zegt "Toch niet alleen met je partner, mag ik hopen?" Ik ben niet scherp genoeg om te repliceren; "Mevrouw, het gaat hier om mijn verlangen, wil ik u in herinnering brengen." Een gespierde Rotterdammer vertrouwt me toe te verlangen naar een reuze-ijsco.
Wanneer we terug in een cirkel zitten, neemt voor het eerst cocursusleider Jan de Boer het woord. Een man met de ambitie het aloude 'emotioneel lichaamswerk' te injecteren met mentale kracht tot 'filosofisch lichaamwerk'. Hij vraagt ons de ogen te sluiten en op zijn teken naar het midden van de cirkel te kijken. Daar blijkt een schaaltje te staan met blozende bonbons. Daarna doen we onze ogen weer dicht en open en blijkt het schaaltje verdwenen te zijn. Jan legt uit dat we het Tantrische gevoel kunnen vergelijken met ons verlangen naar de bonbons. Wanneer we onze zin om ze meteen te verorberen uitstellen dan ontstaat er een soort van stroom in ons lichaam die Tantrisch is. Maar dat is een lange weg. Het gaat er namelijk om geen pijn te hebben dat het verlangen niet meteen ingelost wordt. Aan de andere kant is het ook niet de bedoeling om het verlangen te onderdrukken. Waar het wel om gaat, is om het verlangen er gewoon te laten zijn en de vrijheid te ervaren van dat niets moet maar alles er mag zijn. Met andere woorden; wanneer ik overloop van blinde drift voor de weelderige vruchten die moeder natuur aan mijn Geliefde geschonken heeft, en zij heeft eens een keertje wat anders aan haar hoofd, dan is het tantrisch mijn verlangen er gewoon te laten zijn, zonder dat er actief gehandeld moet worden. Jan raadt aan om dan eens gewoon in elkaar te gaan liggen, zonder meer. Een serieuze man uit de groep gaat dieper op de kwestie in. "Wat als het omgekeerd is en ik heb geen zin?", verwoordt hij zijn theoretisch voorbeeld, "Wat doe ik dan met die Slappe Hap?". Hella antwoordt vrolijk dat mits wat creatief knutselwerk ook die slappe hap wel op de goede plaats terecht komt. De serieuze man knikt begrijpend.
Vereende bekkens
's Middags delen we een vegetarische schotel in het gezelschap van Hella. Wanneer ze vraagt of ik al eerdere Tantra-ervaringen heb gehad, vertel ik over het weekend dat ik ooit bij 'Fun' volgde. Een weekend waar meteen de eerste avond de mannen de opdracht gegeven werd een lustparadijs te creëren voor de vrouwen dat binnen de kortste keren ontaardde in een reuze-orgie waar ik met verbaasde ogen naar stond te kijken. De volgende ochtend pakte ik mijn koffers. Hella verhaalt vrolijk dat ook haar eerste tantrastappen vijftien jaar geleden zo shockerend verliepen. Ze was nog niet goed en wel binnen of ze lag naakt en geblinddoekt te midden van een kluwen mensen die glibberend over haar heen krioelden en grepen wat er te grijpen viel. Jan relativeert dat dat soort cursussen de weg gebaand hebben voor de veiliger en bedachtere weg naar Tantra die zij voorstaan. Veiligheid is hun hoogste goed en het codewoord 'stop' zorgt ervoor dat er nooit een deelnemer over grenzen gaat waar hij of zij geen zin in heeft. "Wat niet wil zeggen, dat we bij 'stop' alles stilleggen.", vult Hella aan, "we kijken dan wat er aan de hand is, en hoe we toch verder kunnen gaan. Want als je aan je grenzen komt, kom je ook op het terrein van je mogelijkheden. We proberen het verschil te vinden tussen authentieke grenzen en geconditioneerde grenzen."
's Namiddags zitten mijn beminde en ik tegenover elkaar met de opdracht uit te spreken wat we verlangen. Mijn jonkvrouw wil gekoesterd worden in mijn ridderlijke armen, diep in mijn ogen kijken, de wereld om ons heen vergeten en intens naar elkaar verlangen. "Mooi", lanceert Hella vervolgens de koude douche, "dan is het nu de opdracht, om precies het tegenovergestelde te doen van wat je partner verlangt." Met pijn in het hart leg ik dus mijn prinsesje alleen op het matras, met haar handen voor de ogen, zonder enige koestering of aanraking. Gelukkig mag ik in de volgende opdracht haar verlangen wel vervullen en verwarm ik haar liefdevol in mijn koene armen.
Daarna gaan we tantrisch ademen. Bedoeling is om, met een hand op het geslacht, bij het inademen, je bekken samen te spannen en de adem van het navelchacra tot het kruinchacra te brengen. Wanneer we dat intensief geoefend hebben, mogen we het in koppeltjes doen. Hoewel de enthousiaste heer al een poosje zit te zwaaien naar mijn adembenemende hartsvriendin, stelt ze hem teleur en nodigt mij uit plaats te nemen tussen haar warme, lenige benen om met vereende bekkens, diep verzonken in elkaars ogen, intens te ademhalen. Een enkele hoestpartij mijnerzijds verstoort even het ritme om vervolgens weer als een verenigde long de tantrische luchtstroom door onze verhitte lijven te jagen.
Na twintig minuten ademen mogen we, nog steeds aangekleed weliswaar, met elkaar versmelten door elkaar intens vast te houden. Hella verjaagt zachtjes deze tantrische droom en vraagt alle koppeltjes zich langzaam weer van elkaar los te maken en naar het midden van het zolderkamertje te schuifelen. Tot mijn aangename verrassing zie ik dat ook verschillende singles elkaar in deze versmelting gevonden hebben en met moeite hun lichamen weer scheidden om op te gaan in het kluwen van mensen die in het midden, met gesloten ogen, zacht door elkaar heen bewegen. We leggen de handen om elkaars middel en Jan vraagt of we uitspreken wat we voelen. "Lief", "Veilig", "Dobberend" klinkt het in wonderlijke harmonie, alsof het Aquarius tijdperk hier in Rotterdam op deze zaterdagmiddag nu officieel begonnen is. Ter afronding van de dag krijgen we een fruitige cocktail die we aan onze partner mogen 'voeren' en schenkt Hella mijn geliefde - als Tantrische Miss van de dag - een fleurig lente-boeket. Dat boeket is die avond een stille getuige op onze slaapkamer van hoe vervuld verlangen toch ook erg mooi kan zijn...
Frieda Pittoors stuurde me een week na onze ontmoeting een briefje met gedroogde blaadjes uit haar tuin en de tekst "ik vind je bijzonder lief". Ze nodigde me uit om haar op te zoeken in Amsterdam. Dodelijk verlegen bracht ik een zondagmiddag met haar door en ik geloof dat het van pure wanhoop was dat ze na enkele uren zwijgzaam slenteren voorstelde om naar de film te gaan. In pure Hadewych-traditie namen we met wederzijds onvervuld verlangen afscheid op Amsterdam Centraal en zelfs toen ik haar maanden later mijn Hadewych - scriptie opstuurde, werd mijn verlangen naar een reactie niet bevredigd...
PS Negen maanden later, op 26 december 2002 werd onze dochter Zonneke geboren…
Meer weten?
Cursusleider Jan de Boer heeft inmiddels vele boeken over tantra geschreven, geeft tantracursussen, en organiseert jaarlijks een tantra-festival in Rotterdam.
Meer informatie: www.tantratraining.nl
Aan onderstaande twee boeken verleende Geert Kimpen zijn medewerking:
