Boeken
De verslofte tantrameesteres
Door Geert Kimpen (Vroeger reeds gepubliceerd in Koörddanser)
Elf jaar geleden veranderde mijn leven. Ik leerde toen een bloedmooie vrouw kennen die ik tegenwoordig 'mijn vrouw' mag noemen. Ik had daarvoor eens een vriendinnetje, en toen ik zei 'jij bent mijn vriendinnetje', beet ze me toe, 'helemaal niet, ik ben niet van jou, ik ben van mezelf'. Alleen al om die reden ben ik blij dat mijn vrouw, 'mijn' vrouw is.
Door de jaren heen is de traditie ontstaan om de dag dat onze paden kruisten, op tantrische wijze te vieren. Christine had een leuke verrassing voor me in petto. Ze had een tantrische verwenmiddag geboekt bij een vrouw die ze jaren geleden had geïnterviewd. Ik verheugde me er helemaal op. Vijf jaar geleden leidde zo'n tantrische verwendag tot de verwekking van onze dochter Zonneke. Ik was benieuwd welke wonderen zich dit jaar zouden manifesteren. We reden naar een klein dorpje in de buurt van Antwerpen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg mijn geliefde de kleren van het lijf: "Wat gaan we doen? Zijn we alleen? En wie is die vrouw eigenlijk?" Mijn vrouw glimlachte mysterieus. We stapten uit bij een gewoon huis in een gewone straat en belden aan.
Toen de deur werd opengedaan, deinsde ik achteruit. Een tachtigjarig vrouwtje deed open.
"Goedemiddag Christine," zei ze hartelijk, "wat fijn om je weer te zien na al die jaren. Twintig jaar is het geleden, wist je dat, dat je hier bent geweest. Je ziet er nog hetzelfde uit maar je bent zoveel rijper geworden." U ook, wilde ik zeggen maar deed het niet. In het halletje hing een groot kartonnen vel waarop geschreven stond "Schoenen uit". Door het matte glas van de huiskamerdeur zag ik het schijnsel van een televisie die bekeken werd door een oude man met zijn sloffen op tafel. "Ik zal even koffie gaan zetten," zei de tantrameesteres, "gaan jullie maar naar boven". Op kousenvoeten liepen we de trap op en kwamen in een stoffig kamertje terecht waar in het midden een massagebank stond en tegen de muur een divan die zijn beste tijd had gekend, bekleed met Indische stoffen.
"Is dit een grap," fluisterde ik naar Christine.
"Ik heb me geen seconde gerealiseerd dat ze zo oud was geworden," antwoordde Christine proestend, "maar hé, je bent hier toch voor mij!" Jaja, dacht ik mokkend, maar een beetje leuke entourage is nooit weg.
Wat later kwam de oude vrouw met een dienblad met koffieglaasjes de trap opgesloft en ging tegenover ons zitten. Ze hield een weinig opwindende monoloog over hoe moeilijk ze het had de Belgische media te interesseren voor haar tantrapraktijk. "België is nog niet rijp voor mij," zuchtte ze, "woonde ik maar in Nederland." We deden ons best haar wat bemoedigende woorden en adviezen te geven maar ze zag het zelf somber in. "Ach, ik had dit jaar vier tantraweekends georganiseerd maar ik heb er al drie moeten aflassen. Het vierde zal ook wel niets worden. Maar goed, jullie zijn er. De koffie is op. Ik zal even een cdtje opzetten. Houden jullie van walvissengezang?"
Aarzelend bekenden we dat dit niet de muziek is waardoor we helemaal uit ons dak gingen, dus graaide onze vrouwelijke dj tussen een stapel cdtjes. "Nondedju," vloekte ze, "gepikt! Kijk, lege hoesjes, dat zijn klanten die de muziek zo mooi vinden en als ik dan even weg ben, steken ze het in hun broek. Maar wacht, hier heb ik nog wat."
Al snel overstemde het monotone gezang van een Indische sitarspeler het televisiebelspel dat van beneden klonk.
"Goed Geert, kleed haar maar uit, maar niet te snel hé, doe het wat sensueel. Het is wel tantra he jongen.."
De oude vrouw ging op een krukje zitten en keek met afgezakte nylons monkelend toe hoe ik mijn bloedmooie vrouw ontkleedde. "Klaar," vroeg ze. Ik zag niets anders dat ik mogelijkerwijze nog uit kon trekken en knikte bevestigend. "Ga dan maar liggen, Christinneke. En jij Geert, mag kijken, op de divan."
Wat volgde was een soort tupperware party voor gevorderden. Op de verwarming had de priesteres een aantal attributen gelegd die ze kort daarvoor uit haar schoonmaakkastje verzameld had; een schoenborstel, een oude das, wat pluimen van een stoffer en een verroest kettinkje waarmee het kastje wellicht op slot had gezeten. Met het enthousiasme van een marktkramer legde ze uit hoe je met deze huis-tuin-en keukenmiddelen het beest in elke vrouw los kunt maken. De tijgerin kunt bevrijden. Maar ik betwijfelde of het nu rillingen van genot waren die ik zag op de ranke rug van mijn vrouw, of van de kou, want het was behoorlijk fris in het kamertje.
"Je ziet he, Geert, je moet je fantasie maar laten werken," zei ze toen ze uitgejongleerd was met haar verzameling stofdoeken.
Ik knikte bevestigend en deed alsof er een nieuwe wereld voor me was opengegaan. Terwijl mijn vrouw zich weer aankleedde, begon de vrouw te vertellen wie er de afgelopen jaren allemaal kanker had gekregen in haar omgeving; van haar accountant – zo'n vrolijke corpulente man en nu zó mager! – tot de tv presentatrice die ze intens bewonderde. "Die zal nu ook wel geen item meer over mij maken. Allé bon, jullie zijn weer een stuk wijzer geworden allebei," zei ze, "en nu maar zelf proberen he. Wees creatief. Probeer het eens met een oude jas, of een wandelstok, probeer en ontdek wat jullie plezant vinden."
Ik moet toegeven dat mijn vrouw er weer eens in geslaagd was om mij te verrassen. En een vrouw die je na elf jaar nog elke dag weet te verbazen, die moet je koesteren. Volgend jaar mag ik weer het tantra evenement uitkiezen. Ik pluis nu al met voorpret de agenda van Koorddanser uit.
