Leven vanuit de yoni

Door Christine Pannebakker (Vroeger reeds gepubliceerd in het blad Onkruid, en onder een andere vorm in het boek Vrouwenpower, www.vrouwenpower.eu)

Ik ervaar hoe de trillingen diep in mijn bekken trillen en zich dan verspreiden.

'Wat is vrouwenpower?' Dat is wat iedereen vraagt als je een boek schrijft met die titel. Maandenlang al hakkel ik een antwoord. Over hoe krachtig vrouwen zijn door de eeuwen heen. Dat er alleen al in Frankrijk 2000 cultusgrotten zijn gevonden. Er in de tempel van Jeruzalem ook eeuwenlang een vrouwelijke godin is vereerd. En dat we met het wegsnijden van de vrouwelijke kant van God uit de geschiedenis, ook onszelf op een zijspoor hebben gezet. Maar toch…het is voor mij nog altijd niet het antwoord waar je als vrouw van vandaag echt iets mee kan. Dat is wat ik me realiseer als ik op weg ga naar mijn afspraak. Echtgenoot Geert is vandaag met dochter Zonneke mee op schoolreisje, naar Wiebelbiebel. Wat en sich wel gezellig klinkt. En terwijl zij zich daar vermaken, krijg ik straks een heuse yoni-healing. Wat het precies inhoudt, weet ik niet maar de naam geeft me bij voorbaat een goed gevoel. 'Waar moet ik over praten?', vroeg Geert zich net voor mijn vertrek nog wel even bezorgd af. Hij heeft zichzelf jaren geleden wijs gemaakt dat hij niet in staat is tot alledaags sociaal contact en hij is er zelf in gaan geloven. 'De kinderen?', stel ik voor. 'Maar toch niet vier uur lang?' Dat er vrouwen zijn die een leven lang over niets anders praten, zei ik hem maar even niet.

Ik loop over een landweggetje het laatste stuk naar mijn afspraak. Hoezeer heb ik de afgelopen maanden tijdens de research naar de kracht van vrouwen niet verlangd naar de buitenlucht. Altijd had ik wel redenen om er niet aan toe te geven. Een Amerikaanse therapeut sprak onlangs over de 'natuurtekort stoornis' van kinderen. Hij pleitte ervoor alle medicijnen van kinderen met aandoeningen als ADHD weg te gooien, en hen simpelweg mee te nemen naar buiten. Steeds meer psychiaters erkennen dat lopen in de buitenlucht middelen als Prozac voor een belangrijk deel overbodig maakt. Maar we doen het te weinig. Natuuronderwijs wordt in Nederland vooral binnen gegeven, en niemand kijkt daar raar van op.

Naakt in het water

Een uur later klingel ik eindelijk aan de bel bij yoni-healer Padmani, voor het tuinhek van de woonboot. Ze loopt op blote voeten voor me uit en gaat op de bank zitten, trekt haar benen op. En ik zie hoe prachtig ze is. Met een volle bos lange blonde krullen, een twinkeling in haar heldere ogen, een stralende huid, mooie tanden; een ontwapenende schoonheid om wie je niet heen kunt. Ze is er volledig.

'Elke ochtend ga ik met een bootje de plassen op', vertelt ze relaxed achterover leunend, 'en dan spring ik naakt in het water en zwem een paar rondjes. Het is heerlijk als ik dan weer uit dat koude water kom en de wind op mijn blote huid voel, heel sensueel.' Ze neemt een slok van haar vers gezette thee. Daarna loopt ze even terug naar de keuken om een lepeltje te pakken waarna ze achteloos vertelt dat ze halverwege de vijftig is. Ik ben verbluft. Ik had haar begin dertig geschat. Alles aan haar straalt en sprankelt. 'Energie moet stromen', geeft ze als verklaring. 'Waarom zien zoveel vrouwen van mijn leeftijd er zo bitter uit? Omdat de energie in hun lijf stagneert. Ik leef vanuit mijn bekken.' Als ik naar haar kijk, realiseer ik me weer dat je lichaam niet 'die ander' is, je bent het zelf.

Een half uur later lig ik naakt op haar tafel. Ik ben omringd door afbeeldingen van Jezus, Osho, die op de foto het hoofd van een nog jongere Padmani aanraakt, en Kwan Yin de Tao, de heilige moeder die 4600 jaar geleden leefde op een eiland ten oosten van de Zuid-Chinese Zee. Ze was prinses van geboorte, maar verkoos een ascetisch leven in de stilte van de natuur om zich weer te verbinden met de bron waaruit we allemaal komen. Van daar stuurde ze kracht naar alle mensen die het nodig hadden.

Padmani bedekt me teder mijn rug met warme handdoeken en wrijft erover zodat de warmte in mijn lichaam trekt. Langzaam masseert ze eerst mijn hoofd waarbij mijn haren naar voren hangen, dan betasten haar vingers mijn nek om vervolgens af te dalen naar mijn rug. Ze praat zacht. Maar hoe graag ik ook wil, ik voel me nauwelijks in staat me over te geven aan het moment. In mijn hoofd wordt gekwetterd als nooit tevoren. Ditmaal word ik in gedachten bedolven onder ladingen toiletpapier en keukenrollen; stukjes boom die wereldwijd in ettelijke seconden worden weggegooid. Alleen al tijdens het denken aan deze zin is er 15 hectare bos gekapt. Ik realiseer me dat voor een kilogram papier 700 liter water nodig is. En wat te denken van alle wasmachines die constant draaien, douches die onophoudelijk stromen. Ondanks al dat water dat wereldwijd klettert, levert waterkracht toch maar 6 procent van de energie. Bovendien benutten we maar 0,0008 procent van de energie die de zon kan leveren. Hoewel ik besef dat het heus zinvolle gedachten zijn, vraag ik me ook af waarom ze juist nu naar boven borrelen. Ineens voel ik dat ik al te lang te veel in mijn hoofd leef, hoe weinig ik echt aanwezig ben in mijn lijf. We praten over het milieu, maar beseffen niet dat we de natuur zijn.

Seksuele kracht

'Volg mijn handen en richt je energie naar waar ik ze leg', hoor ik een zachte stem. Terwijl ik olie ruik en handen voel glijden. Eerst op mijn rug, dan op mijn bekken, mijn billen, mijn benen. En langzaam, heel langzaam, dwaal ik weg en word ik meegevoerd naar een reis van mijn kruin naar mijn tenen, en weer terug.

Ik voel vingers die energiebanen openen in mijn dijbenen. Ze masseert mijn nieren, waar seksuele energie ligt opgeslagen en zegt dan zacht: 'draai je maar om.' Even daarna voel ik opnieuw masserende handen, ditmaal op mijn buik. En als vanzelf komt er een waarheid in me naar boven. Leven vanuit de onderbuik, dat is vrouwenpower. Daar ligt ons centrum. Seksuele kracht maakt dat we ons manifesteren in de wereld. En, dat is ook prettig, het laat ons stralen als de zomerzon. Want zo voel ik mij, alsof er een zon in mij brandt en elke vezel in me verlicht. Mijn yoni raakt Padmani niet aan. Ze doet dat wel bij vrouwen die vaker bij haar komen, want zoals overal in het lichaam, worden ook daar pijnlijke herinneringen opgeslagen. Door speciale punten aan te raken, komen de emoties los en kan verborgen, heilige wijsheid die diep in de grot opgesloten was, naar buiten komen.

Uiteindelijk voel ik het gewicht van een zware klankschaal die ze op mijn onderbuik zet. Het episch centrum van mijn lichaam. Ik ervaar hoe de trillingen zich diep in mijn bekken dringen en zich daarna verspreiden. Ik merk hoe de spanning wegglijdt uit mijn liezen. Het is alsof het hoofd niet meer bestaat, ik ben mijn lichaam, de schoot waaruit het leven voortkwam, maar waar ook de bron ligt van wie ik ben. Er komt een rust over mij en een vertrouwen in het leven, en in wie ik wezenlijk ben.

Volgens de Tao wordt er door massages weer gecommuniceerd met het lichaam. Maar ook door middel van geluiden. Shshshshshsh, ontspant de lever bijvoorbeeld. Om het hart te ontzien, zeggen we vaak als vanzelf: 'hhhhhh.' Het geluid maakt dat ik nog dieper wegzak in het bad waar ze me in onderdompelt.

'Kleed je maar rustig weer aan als jij er klaar voor bent', zegt ze uren te vroeg. Als ik weer in staat ben om te gaan zitten, realiseer ik me weer dat ik me de afgelopen maanden regelmatig heb afgevraagd: wat is vrouwenpower nu eigenlijk? En hoewel ik veel antwoorden kreeg, voel ik ineens wat het daadwerkelijk is: kracht in zachtheid, de moed van overgave en toch bij jezelf blijven. Niet leven uit je hoofd, zelfs niet alleen uit je hart, maar ook vanuit je schoot. Padmani betekent: het goddelijke in de vrouw. Dat belichaamt ze zelf, maar dat geeft ze ook door. Als Kwan Yin, naar wiens afbeelding ik kijk als ik mijn spijkerbroek weer dichtknoop, maar dan tussen de mensen. Ik heb me in tijden niet zo krachtig gevoeld als nu.

Zacht, stevig, rond

Als ik nog even bij Padmani in de keuken sta, zegt ze: 'Er kwam hier laatst een zakenvrouw. Ze was heel trots op haar lichaam, dat hard was, helemaal afgetraind. Maar toen ik het aanraakte, schrok ik even. Ik miste het zachte, stevige, ronde, het typisch vrouwelijke.' Ook hierin zijn we het mannelijke als norm gaan hanteren; hard is het ideaal. Terwijl ik mijn laarzen weer aantrek, herinner ik me dat godinnen uit de Oudheid vaak kolossale afmetingen hadden. De beeldjes tonen trotse moederlichamen. Dik zijn betekende stabiliteit en rust. Het gaf macht en ook figuurlijk gewicht. Het liet vrouwen vruchtbaarheid uitstralen, het maakte haar heilig. Het hoort bij de vrouw. Maar toch doe ik er ook alles aan om slank te blijven; zacht en rond oké, maar dan wel stevig en lenig. Het kost me moeite los te komen uit de sfeer die Padmani wist te scheppen. Maar een blik op mijn horloge laat me inzien dat ik heus moet gaan.

Lichtheid door diepgang

Eenmaal thuis, voel ik me krachtiger dan ooit. Een Lillith, de vrouw die zo stevig in haar seksuele energie stond, dat Adam haar niet aankon. Zij werd verbannen om plaats te maken voor Eva. Die uiteindelijk op haar beurt weer liet zien dat een vrouw zich niet laat verleiden door diamanten, maar door een zoektocht naar de geheimen van het leven.

Ineens hoor ik stemmen en zie dat vriend Richard met zijn nieuwe, grote liefde aan tafel zitten. Ze is een prachtige verschijning. Ze lijkt een beetje op actrice Kelly LeBrock in The Woman in Red, maar dan nog mooier. En terwijl ik aanschuif, voel ik hoezeer ik hen deze allesoverheersende liefde gun. Hoe mooi het is om dat voluit te doen. Je goed voelen over jezelf maakt dat je krachtig bent en vanuit die energie iedereen het mooiste gunt. Als vrouwen werkelijk hun kracht voelen, ontstaat er een sfeer van lichtheid door diepgang. Met echtgenoot Geert heb je zelden etentjes zonder heftige discussies; het lijkt wel of er altijd iemand moet winnen. Vaak intense en ook mooie avonden, maar er zijn ook mensen met een zwaar gevoel naar huis gegaan omdat ze zich in de verdediging gedrukt voelden. Terwijl als vrouwen hun ware vrouwelijke energie in een groep zetten; er een verlichte sfeer ontstaat van openheid en delen. Het kan dus. Maar alleen als je jezelf een prettig mens vindt. Alleen dan kun je met elkaar omgaan zonder te denken: waarom is zij slimmer dan ik? Waarom ziet zij er beter uit? En waarom lacht ze leuker, zijn haar ogen blauwer, haar haren langer, haar benen slanker, haar borsten ronder? We vrouwen zijn de kracht van het leven, we ademen de cyclus van het leven. Met elkaar.

We klinken op de liefde die alles overwint. En in stilte hef ik ook het glas op alle vrouwen in de wereld. Omdat ik ieder van ons gun trots te zijn op wie we zijn en waar we voor staan. Bij elke lelijke gedachte over onszelf, breken we in feite ons eigen hart. Maar daar staat tegenover dat elke mooie gedachte ons dichter brengt bij onze ware kracht.

Christine Pannebakker schreef Vrouwenpower; uitgever de Arbeiderspers. € 17,95 www.vrouwenpower.eu

Zin in een tantrische of yoni massage?

Bezoek: www.balansmassage.com

Terug naar TANTRA overzicht

TOP